Filistin’e gitmek demek İsrail işgal bölgesine girmek demek. Bu dramatik gerçeği bilerek yola çıkmıştık ve nihayetinde meşhur İsrail gümrüğünün olağandışı kontrollerine takıldığımda eski bir arkadaşım olan rehberimizin ‘seni sorgusuz bıraksaydılar, şüphelenirdim’ esprisi eşliğinde çoğunlukla acı acı gülerek uzun uzun bekledik ve kısa sorgu sual faslından sonra nihayetinde ‘işgal edilmiş’ topraklarımıza girmeyi başardık.
Gecenin bir yarısı geçtiğimiz caddeleri ve sokaklarıyla Tel Aviv herhangi bir Hollanda şehrinden farksızdı... Sonra Kudsü Şerif’e girdik, sabaha çok az zaman kaldığı için El-Fındık’ul Vatani’ye yerleştikten sonra kısa bir uykunun ardından Mescid-i Aksa’ya yani uzak mescide doğru yürüdük, zira artık o uzak mescid yürüme mesafesi yakınlığındaydı..
Kudsü Şerif’in kadim kısmı Sultan Süleyman-ı Kanuni tarafından inşa ettirilen surlarla çevrili ve o surların içi tarihi bir hatıradan oluşuyor. Köşedeki İsrail bayraklı polis karakolunun iğrenç katkısı manzarayı bozmaya yetmiyor.
Kadim Kudüs sokaklarından kadim hatıraların kokusuyla geçiyoruz. En çok kadınların duyduğu yasemin kokan Meryem kokusu var sokaklarda!..
Mescidin ana kapısına 2 köpek bağlanmış, gelip geçenlere hırlayan ve pis pis bakan köpekler bunlar. İlk karşılaşmamızda Mescidi Aksa’ya gelmiş olmanın ilk heyecanıyla onlara hiç aldırmadan geçiyoruz kapıdan.. Kubbet’us-Sahra tarafından giriş yaptığımız için ilk merdivenler üstündeki kemerlerin arasından onu görüyoruz. Kudüs’ün mahzun prensesi diyoruz ve artık lakabı ‘Hüzünler Prensesi’ olan Kubbet’us-Sahra’yı dünya gözüyle görmüş oluyoruz.
Yağmur yağıyor!
Meryem’in süpürdüğü basamaklardan ve peygamberlerin secde ettiği meydandan geçiyoruz.
İşte solumuzda hemen Kubbet’us-Sahra’nın önünde ‘Mihrab’un-Nebi’ yani Peygamber(sav)’in diğer peygamberlere imamlık ederken durduğu nokta.. Her köşeden bir peygamber selam veriyor! Her taşa bir başka kahraman baş koymuş, secde etmiş ya da kan dökmüş..
Alacakaranlıkta 'esselamu aleykum Turkiya' selamları arasında mescide girerken 'umut' kokuyordu heryer ve herşey. Nasıl tanıdıklarını bilmiyorum ama bütün Filistinliler Türkiye’li olduğumuzu biliyorlar burada.
Nihayet o kalabalıktan geçerek Kıble Mescidi’ne geliyoruz. İmam, Fetih suresi ile cemaate umut ipi uzatmıştı, insanlar Kur'an ile umutlanıyor burada, ne güzel.. Kapısında İsrail köpeklerinin beklediği, işgal altındaki bir mescidde Fetih suresi Filistinli cemaate nasıl geliyor bilmiyorum ama bana ‘umut’ gibi geliyor.
Sonrasında her göz göze geldiğiniz Filistinli hemen selam veriyor, sürekli selamlaşıyoruz, selam kurtuluş demek, kardeşlik demek zira..
Filistin'i yakında görünce neden film icabı dahi olsa yahudiye kurşun atan Polat'a hayran olduklarını anlayabiliyor insan.. Sokaklardaki çocuklar bizi görünce Polat’ı hatırlıyorlar. Orada burada muhabbetler arasında Mavi Marmara, Türkiye kelimeleri takılıyor kulağımıza.. Uzaklardan yıllar yılı sadece izlediğimiz gerçeklerle burada burun-buruna geliyoruz.
Kudüs’te anladığım ilk gerçek, Mina’da çadırının kapısından bize doğru ‘Mavi Marmara’ diye seslenen ülkesini bilmediğim hacıların neden bu kadar düzgün Mavi Marmara diyebildikleri oldu.
Dışarıdan istediğinizi söyleyin ama evinin dibindeki mescide yahudi askerlerinin kontrol noktasından geçerek ve onların izniyle girebilen bir adam 'one minute'e hayran olabilir.. BU da çok anlaşılır bir durum. Politik açıdan olağandışı görülebilecek olan o çıkış Tayyip Erdoğan’ı Filistinlilerin kahramanı yapmaya yetmiş evet.
Burada, Filistin'de çok yağmur yağıyor ama gök gürültüsü yok; o yüzden belki de gür sesli adamları çok seviyorlar.
Kudüs kan kokuyor, Kudüs binbir çiçek kokuyor.. Ve Kudüs kan ağlıyor, bundan sonrası çok daha zor olacak.. Yazmak ve anlatmak kadar bu hatıralarla yaşamak çok zor olacak!..
‘Evinize, vatanınıza, kıblenize hoş geldiniz’ diye karşılamışlardı bizi.. Oysa biz evimizi böyle görmeye dayanamayız! Vatanımızı böyle siyonist kontrolünde bırakamayız! Oysa biz kıblemizi, Mi’rac yurdunu. Peygamberlerin hatıralarını, Muhammed(as)’ın izlerini, Meryem’in kokusunu bırakamayız ki!
Daha ilk günden içimizi yakan işgalin iğrenç manzaraları altında yurdumuzda, vatanımızda yürüyoruz. ‘One minute’ orada da sloganımsı bir espri artık. Herkesin bildiği ortak dilin, işgale karşı dilin kelimelerinden birisi haline gelmiş.
Filisitinli rehberimizin ‘sizi bekliyoruz, ne zaman geleceksiniz’ sözü kulaklarımıza asılı kalıyor. Oradakilerin yani içeridekilerin, zindan arkadaşlarının artık çıkış umutları dışarıya kalmış.. Tek yapabilecekleri şeyin varolmak ve rahatsız etmek olduğunu anlatıyorlar.
Uzaktan duyulduğunda ne anlama gelir bilemem ama defalarca Filistinlilerin ağzından ve hatta Cuma hutbesinde imamın dilinden şu cümleleri duymak orada çok uzun bir destan okumak ve hatta yaşamak gibi idi:
‘En son ihtiyar, en son kadın ve en son çocuk can verinceye kadar buradayız ve direnmeye devam ediyoruz!’
Gençler ve erkekler zaten öldürülmek için doğdukları ve yaşadıkları için onların adını zikretmeye bile gerek duymuyorlar... Derin bir tevekkülle yaşıyor ve ölüyorlar.
Orada öyle bir hayat yaşanıyor ki; ölüne değil ölüme acıyasın geliyor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder