memnun

  Yapılmış her iyi şeyin sonunu getiren bir müdahaledir savaş! Kurulmuş her düzenin, kurgulanmış her planın ve inşa edilmiş medeniyetlerin sonudur. Bin bir emekle yayılmış yolların, taş taş dizilmiş köprülerin, özenle boyanmış duvarların ve yuva bilinmiş her bir çatının yıkılmasıdır savaş! Görülmesiyle mutlu olunun her bir duruşun, bakılmasıyla içler ferahlatan her çift gözün, duyulmasıyla huzur bulunan seslerin, gülüşlerin ve sözlerden taşan sevgilerin, umutların ve hayallerin yıkılışıdır savaş… Savaş; medeniyet yolculuğunun durdurulması, yolcuların yok edilmesi ve yolların tahrip edilmesidir. Çocukların gözlerinin korkudan yuvalarına sığmadığı, annelerin endişelerinin dağlar kadar büyüdüğü, babaların kadim görevlerine döndüğü ve insanın içindeki kahramanla canavarın ortaya çıktığı yerdir savaş. Kurdun kuzuyu yemek için bulduğu, “suyumu bulandırdın” gibi en mantıksız bahanelerden bile basit sebeplerle savaşır insanlar. Dünyanın büyük resmi budur. Zaferler ve kayıplarla şek

Hep bir şeyleri ve birilerini konuşmak, eleştirmek ya da söz konusu etmek zorunda değiliz. Bu birilerinin hayatın neresinde ve nasıl durdukları ile de ilgili değil. O birilerinin ne kadar etkili ya da yetkili oldukları da önemli değil aslında. Bütün sorunların kaynağı gördüklerimiz de gerçekte pek öyle olmayabiliyorlar. Anne çocuklarından, çocuklar anneden; baba eşinden, eş babadan; işçi patronundan, patron işçisinden; memur amirinden, amir memurundan; fakir zenginden ya da zengin fakirden olmak üzere toplumun her kademesinde yaygın bir ötekini eleştirme hatta eleştiri tabirinin az geldiği derecede bir kınama dolaşıp duruyor. Hep bir suçlu ve hep bir sorunlu kişi var bir kenarda ve gerek duydukça onu cömertçe kullanmaktan çekinmiyoruz. Böylece dönüp duran bir sorunlar yumağının içinde yaşayıp gidiyoruz. Bir tür oyun oynar gibi, kendisine sıra gelen hemen bir sonrakini işaret ederek keyifle hayatına devam ediyor. Temiz toplum kavgası verenlerin rüşvet almasına benzer bir hal

  Dünya hayatının bir imtihanlar bütünü olduğunda şüphemiz yok. Herkes için ayrı da olsa mutlaka sınırlarını zorlayan, kişilik ve iman kalitesini test eden imtihanlar, bu dünyanın ayrılmaz birer parçasıdırlar. İyilikler ve kötülükler, varlıklar ya da yokluklar silsilesinde devam eden imtihanların arasından herhangi birini seçip öne çıkarmak yani daha ağırdır, zordur demek tamamen kişisel bir yaklaşım olur. Zira birine zor gelen diğerine kolay gelebilir. Fakat bütün musibetlerin ortak yanı, bir şeylerin eksilmesi yani yokluğudur. Yalnızlık bir musibettir, muhabbetin yokluğundan olur. Küfür bir musibettir, imanın yokluğundan olur. Fakirlik bir musibettir, malın yokluğundan olur. Böyle devam eden yoklukların arasında neslin kesilmesi de sayılmalıdır. İstediği halde evladı olmayan için bu oldukça ağır bir imtihandır. Hasılı kelam, varlığı nimet olan her şeyin yokluğu imtihandır. Bu verilenlerin imtihan olmadığı anlamına gelmez elbette. Bazen varlığı ile imtihan olunup kaybettiğimiz de bir

  Hayatın normal akışı içinde, farklı konumlarında yaşayan bizlerin her birimizin standart vazifelerini ifa etmek gibi bir rutin sorumluluğumuz vardır. Bundan kaçış yoktur. Kendimizden başlayarak, ailemize ve yakın çevremizden başlayarak, bir şekilde bir yerinde yer aldığımız toplumun her kademesinde bizden beklenenler olur. Yetişkin ve aklı başında her birey de bu konumunun gereklerini yerine getirir ve diğerlerinin hayatını kolaylaştırır. Aksi durumlarda ise; aksayan motor parçası, kırılan dişli gibi akışı bozan hatta arızaya sebep olanlar da tamir edilir, sistem dışına çıkarılır. Hiçbir usta değiştirdiği bozuk parçayı makinanın içinde bırakmaz, acemiler hariç, onlar yapabilir. Bazı görev ve sorumluluklar bilinçli olarak seçilirler veya kişi bunlara bizzat kendisi talip olur ve elde eder. Bu da yükün ağırlığını artıran bir durumdur. Öyle ya, “kendin istedin madem, buyur yap” denir. Başarısızlık durumunda da en çok mahcup olunan ve kınanan yer orasıdır. Belediyecilik herhalde yapmak i