memnun

Kainatta tesadüfün olmadığını ve her hadisenin, her denk gelişin ve uygun düşüşün ya da zıtlaşmaların, kavgaların ve savaşların mutlaka bir sebepler zincirine bağlı ve bunların da her şeyin yaratıcısı ve düzenleyicisi olan ve her işinde bir hikmet bulunan Allah(cc)’unun emriyle ve izniyle, takdiriyle ve kudretiyle cereyan ettiğini bilir, iman eder ve gönülden tasdik ederiz. İnsanların maddi sıkıntı ve endişelerin çemberinde sıkıştığı, soğuk kış günlerinin bitmek bilmeyecekmiş gibi daha düne kadar karlı buzlu yağmurlar gibi indiği bir zamandayız. Morallerimizin pek de yerine olmadığını, keyfimizin genel olarak kaçık olduğunu söylemek, malumun ilamından başka bir şey olmayacaktır. Bütün bunlara rağmen yaklaşan bir baharın haberini alıyor, yaklaşan bir umudun müjdesine kulak kabartıyoruz! Hem bahar geliyor, hem de yılın en bereketli ayı Ramazan; taşıdığı iyilik ve güzellik adına ne varsa, rahmet ve mağfiret adına ne varsa, hanelerimize, sokaklarımıza, camilerimize ve meydanlarımıza boşalt

  Toplumların huzur içinde yaşamaları için, tek tip insandan oluşmaları ya da bir nevi robot üretim tesisine dönüşmeleri gerekmiyor. Bütün farklılık ve çeşitliliğiyle ve ancak ilahi bir denge üzerine kurulu düzenle, pek ala bir ideal sosyal hayat kurgulamak ve yaşamak mümkün. Bu fikri dile getiren ve benimseyen bir çok şahıs ve kurum olduğu için teferruata ihtiyaç duymadan bir detaya işaret etmek istiyorum. Gerek şer’i düzende gerekse seküler düzenlerde yaşayan herkesin kendi olarak kalması bu işin temel dinamiğini oluşturuyor. Hatta bu temel, neredeyse hayatın tamamı için geçerli.. Toplumu oluşturan fertlerin kişilik ve kimliklerini, inanç ve kültürlerini korumaları, hatta görünüşlerini bile muhafaza etmeleri oldukça değerli bir yapı taşı olabiliyor. Ebu’s Suud Efendi fetvaları arasında rastladığım ve gayri müslimlerin Müslüman kıyafeti giymesini yasaklayan bir soruya verdiği cevapta; “eğer İslam kıyafeti giyerlerse kendi kültürlerini kaybederler” ayrıntısını okuduğumda, bu hassasiyet

  Şehre bir adamın gelmesi ya da şehirden bir adamın gitmesi ile başladığı söylenen hikayelerin tamamı aslında, şehirlerden şehirlere kutlu bir maksat için yolculuk eden peygamberler ya da onların varisleri ile alakalı vahiy bilgilerinden ilham alınarak yazılır. Bir şehre gelmesi ya da gitmesi, bilgi değeri taşıyan, haber değeri taşıyan, hatta sonraki nesillere de aktarılması gereken önemli bir olay olanlar, ancak varlıkları ile şehre göz ardı edilemez bir değer katanlar veya yoklukları ile şehrin bir şeyler kaybettiği hisedilenler olur. Şehre gelenlerin bazıları müjdecidir, bazısı da korkutucu. Hem müjde hem korku haberi getirenler ise dünya ve ahiretin çağrısını taşıyanlardır. Şehre gelen korku haberinde, ya bir düşman saldırısı ya da bir doğal felaketin bilgisi verilir. Müjde ise, ya dünyalık bir bereket vesilesi ya da ahirete yönelik bir kurtuluş çağrısıdır. İşte Ramazan ayı tam da böyle bir haberci, müjdeci ve korkutucu mesajın seslendirileceği, şehrin meydanlarında duyulacağı ve

Hayvanlar fıtratları gereği, açlıklarını gidermek için birbirlerini parçalamakta en ufak bir tereddüt göstermezler. O alemde kanun böyledir. Ve fakat en vahşi olanları bile kendinden olana karşı bir başka müşfiktir. Dünyanın en güçlü çenesine sahip bir timsah, minik yavrularını o öldürücü dişleriyle tutar ve şefkatle suya taşırken, gösterdiği titizlikle çok özel bir sahne oluşturur. Otlakların kralı aslan ise, bir ceylanın boğazını parçalayan dişleriyle ensesinden tuttuğu yavrusunu incitmeden taşımak için özel bir gayret sarf eder. Kendinden olana sahip çıkmak ve korumak için hassasiyet göstermek, genel geçer bir canlı davranışıdır. Hiçbir etik kuralı ya da kanun bunun değiştiremez. İnsan için biraz farklı olması gereken nokta işte tam da burasıdır. İnsan; yalnız kendinden bildiğine değil, başkalarının mazlumlarına da aynı itina ile yaklaşması gereken, yeryüzünün halifesidir. Hem diğer insanlara hem de sair tüm canlılara, merhamet ve adaletle yaklaşmak, insan olmanın temel ku