Bazılarımızın üstünde hep gitmeye hazır bir yolcu hali
vardır. Bir ayağı eşikte, gözleri kapıda, kulakları haberde; gitmek için
hazırdır kimilerimiz.
Yolculuğa karar verenin hazırlık yapmasından daha normal ne
olabilir ki? İşe gitmek için hazırlanmak gibi, yemek için sofraya oturmak gibi,
çayını içmek için karıştırmak gibidir bu biraz. Bir hareketin, bir devamlığın,
bir duramamanın, mecburi bir gidişin ayak üstü nefeslenişidir belki de bu…
Sorun onlarda değil aslında, asıl sıkıntı; gitmeyi hiç
düşünmüyorken, hiçbir hazırlık yapmamışken, apansız kapıya dayanan bir kolluk
kuvveti zorlamasıyla gider gibi, gözü ve gönlü ardında kalarak, eli boş ve güçsüz,
üstü başı alelade ve düzensiz, saçları bile taranmadan yolu revan olanlardadır.
Hazırlıksız yakalanmak, bir deyimdir ve her zaman geçerli
olduğu tek an; ölümdür.
Suçlular ve günahkarlar hazırlıksız yakalanmaz, bilirler
elbet bir gün başlarına gelecek olanın geleceğini. Masumlar için kapının
beklenmedik bir vakitte çalınması ve beklenmedik bir zanla oradan oraya gitmek
zorunda kalmak, gerçekten beklenmedik bir gelişmedir.
Ahirete iman edenlerle iman etmeyenlerin, ahiret konusundaki
tek ortak yanı; ikisinin de beklenmedik bir anda bu yola çıkmasıdır belki de. İnkar
edenlerin bütün umutlarının söndüğü o an, iman edenlerin bütün umutlarının
gerçekleştiği andır.
Hazırlıksız ve habersiz, hatta yolu ve yolculuğu, dahası
menzili bile inkar edenlerin, yola çıkmak zorunda kaldıkları andaki halleriyle;
bilerek ve isteyerek, bekleyerek ve özleyerek, hazırlanarak ve toparlanarak, yine
de apansız çıktıkları yola çıkma anının birbirine benzememesi gerekir.
Birinin düğüne diğerinin cenazeye gidiş, birinin kurtuluşa
diğerinin felakete uğramasındaki benzeyiş, birinin yüz aydınlığı diğerinin karanlığı
olan kapıdan geçiş, birinin said diğerinin şaki yazgısının büyük harfler ve parlak
ışıklar altında, gözden kaçmayan bir tabela gibi dikiliş anı…
Yol hayattır, hayat yol; insan yolcudur, yolcu insan.
Geriye kalanın hepsi, o yolun aksesuarları, süsleri ya da
engelleridir. Geriye kalanın hepsi, insanın yoldaşıdır; yol değil, yolcu değil…
Dünya, yol ya da yolcu değildir;
yolda bir durak,
bir nefeslik bir oturak,
bir kavgada sığınak,
bir hengamede barınaktır.
Bir savaşta şehadet,
bir sabırda metanet,
bir barışta mühlet,
bir hikayede ibret,
bir açlıkta nimet,
bir acıda mihnet,
bir zulümde cinnet,
bir tebessümde saadet,
bir işgalde zillet,
bir işte ücret yeridir dünya…
Bir hayatta yaşamak ve ecelde ölmek yeridir dünya.
Yürümek ya da sürünmek, koşmak ya da uçmak bir gidiş şeklidir.
Oturmak ise sabır değil, duruştur. Duruş dediysem; bir anlam ve eylemin, bir
fikir ya da aksiyonun duruşu değil, öylesine kelimenin basit ve temel
anlamıyla, kuru kuruya ve boşu boşuna bir durmak işte.
Hiç değilse kalbinde ve beyninde yolda olmalıdır insan, gitmelidir.
Yoksa yolcu sayılmaz. Niyetlenmelidir, hazırlanmalıdır. Yola çıkmayı
istemelidir. Hedefe kavuşmayı arzulamalıdır insan.
Hem insan dediğimizi insan yapan şey; ayrıldığına,
özlediğine, ait olduğu yere, geldiği mekana, aslına dönme hissidir belki de.
Hepimizin genlerinde, Adem(a) babamızdan kalan bir anavatan
hasreti vardır. Vatan hainliğine kimse normal bakmaz, vatanına dönmeyi
istemeyene şaşılır, aleyhinde olana kızılır, babasının mirasına sahip çıkmayana
ya da boş yere heba edene aptal denir hatta.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder