Bazı duyarlar duyulmasa da olur

İnsanın algısı seçicidir malum; kendine cazip ve değerli geleni, işine yarayacak olanı, kullanılabilme ihtimali çok görüneni ya da başına bela olanı, canını sıkanı, rahatsız edeni daha çabuk görür, daha çok kulak kesilir, daha hızlı düşünür, daha yüksek sesle dillendirir.

Bütün duyguları bir senfoni gibi dengeli ve yerinde harekete geçebilen insanlara biz peygamber diyoruz ya da onlara benzeyen veliler, sonra derece derece diğer değerli insanlar geliyor. En sona da, her an bir duygu ya da düşüncesinde değişimler yaşanan, gidip gelmeleri çok, bazen de gelemeyip kalmalarıyla meşhur, bizim gibi sıradan insanlar geliyor.

Artık algı ya da duyarları takıntıya dönüşmüş, hayatı ve olayları bir bakış açısıyla değerlendirmeye adapte olmuş, bazı söylemlere ve eylemlere nefes alıp vermek gibi bağımlı bir hayat yaşayanlarımız bile var.

Gökyüzü bulutlansa acaba batıda havalar nasıl diye o tarafa bakanlar mı dersiniz; uzak batıda bir kibrit parlasa yüreği yananlar mı istersiniz?

Hava azıcık ısınsa, küresel ısınan, kışın üşüyünce kabahati yine küreyi ısıtanlarda bulanlar mı dersiniz; yeşile tapan, ağaçlara çaput değil ruhunu bağlayanlar mı istersiniz?

Bir silüet sevdasına gönlünü kaptırıp, evi-barkı, tacı-tahtı terk edenler mi dersiniz; hayatında bir toprak dam altında gece geçirmemiş ama köy sevdalıları hatta kırsal hastalar mı istersiniz?

Doğal hayat, doğru beslenme, organik gıda zehirlenmesi yaşayanlar mı istersiniz; eline toprak eli değmemiş, dizini hiç yere koymamış, tenine diken batmamış, ağaçtan hiç düşmemiş, ‘yetmemiş meyve gibi yetmemiş’ çiftçilik hayalleri kuranlar mı istersiniz?

Hindular kadar çok hayvana tapınan, ataları görüp saygı duyanları mı dersiniz; etinden ya da sütünden insanlığa herhangi bir fayda olmayan ama etten ve sütten faydalanmayı zulüm görenler mi istersiniz?

Eskilerde kalan, güne gelemeyen, tarihi tapınaklarda ruhunu teslim edenler mi istersiniz; hayatında hiç korunma altına alınmış bir evde tadilat görmeden yaşamak zorunda kalmamış ama her eski şeyi mukaddes zannedenler mi istersiniz?

Mevcudiyetini ecdadından kalan hatıra ve kalıntılarla ifade edenler mi dersiniz; kendinden sonraki nesillere bırakacağı hiçbir eseri olmayanlar mı istersiniz?

Duyulmasa duyarlığı bile hatırlanamayacak kadar gereksiz duyarları duyanlar mı dersiniz; bağırdığı için sesi yankılanınca destek verenleri çok zannedenler mi istersiniz?

Tamam hepimiz insanız; birtakım şeylere takılıp kalabiliriz, insanları bıktıracak kadar bazı şeyleri tekrar ediyor olabiliriz, konuşmalarımız ve yazdıklarımız herkese ilginç gelmese de biz hep aynı şeyleri yeni bulmuş gibi şevkle anlatabiliriz.

Ama Allah(cc) için duyarlı olduğumuz yani bir bakıma davasını güttüğümüz işlere bir de başka açıdan bakmayı deneyelim.

Belki de, küresel ısınma yoktur, Allah(cc)’in kainata koyduğu ve kusursuz işleyen bir dengenin normal aşamalarından biridir bu yaşananlar.

Belki bunca nüfusa sahip insanlık doğal beslenmemelidir, kanserojen kullanmalı, hormonlarıyla oynanmış hayvanların ürünlerini tüketmelidir. Belki de bunca insan için bir ölüm sebebi bulunmalıdır. Kanserler çoğalmalı, adı duyulmamış hastalıklar çıkmalı, salgınlarla dünya kırılmalıdır.

Komplo teorileri yoktur mesela, belki de büyükler için ‘sam amcadan masallar’ vardır.

Hani diyoruz ya; Allah(cc) her şeye kadirdir. İşte belki de tam bu dilimizde çok dolaşan cümleyi idrak etmek için iyi bir zamandır, ihtiyaç duyduğumuz bir andır bu.

Bütün bunlar onların tuzakları olabilir, planları olabilir, komploların hepsi gerçek olabilir. Ama bütün gerçeklerden daha hakiki bir manaya kulak vermek her zaman, imanımıza ve idrakimize uygun olandır.

Bu satırları yazdığım günün önceki akşamında Ayasofya Camii’nin tekrar cami olarak hizmet vermesi kararı açıklanmıştı. Hayat sembollerle kaim olur, dünya ve din semboller üzerinde döner. Ayasofya Camii bir semboldür, işarettir. Herkese bir yön gösterecektir. Yürüyebilene helal olsun. Diyeceklerim bundan ibarettir.

İyilikte yarışmanın kuralları

Hayat, herkes için bir yönüyle yarıştır. Birileri hayatta kalmak için koşturmakta, diğerleri yaşadıkları hayatı daha da keyiflerine uygun hale getirmek için çırpınmakta yarışırlar.

Kötülükte yarışanlar olduğu kadar, biz Müslümanlar gibi iyilikte yarışmakla emir olunanlar da vardır. Ancak bu emrin, bir koşunun başlangıç düdüğü gibi olmadığı, ortada rakiplerin birbirini geçerek daha büyük ödül almak gibi bir dertleri olmayacağını hemen en başta söyleyerek söze girelim.

İslam’ın iyilikte yarışma anlayışında, en azından sıradan bir maraton kadar kurallar ve takip edilmesi gereken yollar var. Neticede ödüller var ancak sıralama bitiş noktasına en önce gelene göre değil, kalbindeki ihlası en sağlam olarak iyilik edene göre belirleniyor.

İçine enaniyet, kibir ve minnet gibi zehirler katılmamış iyilikler, her halükarda sahibine birincilik getiriyorlar. Kalplerdeki niyet ise, yarışa kabul edilmenin ön şartı: Allah(cc) rızasından başka bir maksatla iyilik edenler bu yarışa katılamıyor, katılmışsa da elde ettiği başarı bir ödül getirmiyor. Bir nevi diskalifiye ediliyor yarıştan.

Riya, “her şeyi bitiren bir şey” olarak çıkıyor karşımıza ve ne iyilik bırakıyor ne de mükafatını…

İyilikte yarışmanın temel kuralları olarak; yapılacak işin mutlaka niyetinin iyi, yapılma şeklinin iyi ve sonucunun da iyi olması gerekiyor. Ayrıca yarışmaya dahil edilebilmesi için, o işin iyilik olduğunun, iyiliğin Rabbi olan Allah(cc) tarafından tayin veya emredilmiş olması gerekiyor.

İslam’ın iyilikte yarışanların birbirine rakip olmadıkları ve tam aksine, birbirine iyilikte yardım etmek zorunda oldukları anlayışı, kendine has yarış kurallarının en önemlisidir. Birinin başarısı yarışa katılan herkesin hanesine yazılıyor.

Yeryüzünde iyilik namına atılan her adım, bütün iyilerin yolunu aydınlatan bir destek ışığı oluyor. Öyle ki, sahte iyilikler bile, sahibinin kalbini bilmememiz sebebiyle yine iyilerin hanesine yazılıyor.

Bütün kural ve sınırlara uygun olarak başlanan bir iyilik yarışında diskalifiye edilmeyi gerektiren hatalardan bazıları olarak hırs ve haset karşımıza çıkıyor.

Bütün bunlar, gözü kapalı ben iyilik ediyorum diye koşturmaya mahal bırakmıyor. İyilikte yarışıyoruz diye başkalarına çelme takma düşüncesini imkansız kılıyor.

İyilik etmek ya da iyi olmak için birilerini kötülemek, engellemek ya da rakamlarla geçmek gibi bir halin İslam’da karşılığı; niyetin bozulması, riyanın işin içine girmesi ve hırs ile hasedin iyiliği murdar etmesi olarak görülür.

İyilik yarışının öncesinde, sırasında ve sonrasında devam eden kurallarını bilmek ve buna göre yaşamak ve yarışmak, iyilerden olmak ve iyilik etmek gibi bir derdi olan herkesin yükümlülüğüdür. Bütün bunların ıstılahımızdaki karşılığı ihsandır ve buna tarih boyunca farklı isimler ve metotlarla katkıda bulunmak, iyilerin en büyük iyiliklerinden biri olarak kayıtlara geçmiştir.

Kimin iyi olduğunu belirleme, iyiliğin hangi şart ve kurallarla yapılacağı ve sonrasında da başa kakma ve minnet altında bırakma gibi hallerden uzak durmak, en çok yazılan, okunan ve anlatılan konuların başında geliyor.

Meselemiz; kitaplarda yazan ve ortamlarda anlatılan iyiliklerin ve bu iyilikler üzerinde yarışmanın, pratik hayatımızdaki karşılığının ne olduğudur. Bunu da en iyi biz biliriz, bir de kalplerde olanı da bilen Allah(cc)…

Başkasının iyiliğini istemek

Aklı başında, şuuru yerinde, dünyayı az da olsa bilen, ahiretin varlığına inanan ve Rabbini az da olsa tanıyan, normal bir insan için; kendi iyiliğini istemek, kendisine dünya ve ahirette fayda sağlayacağına inandığı işler ve meselelerle uğraşmaktan daha doğru ve güzel bir yol yoktur.

Kendi aleyhine yanlışlar işlemekte olan birine çoğu zaman, “aklını kaybetmiş, kafayı yemiş” yakıştırmalarıyla bakar, “vah tüh” diye acır veya “ahmaklığının cezasını çeksin” der geçer gideriz. Kendimizden geçemediğimiz benzer durumlarda ise; ya öfkemizi en müsait durumda olan bir başkasına kusup rahatlama yolunu seçer ya da kendimizle yüzleşip, bir daha böyle bir yanlışa düşmemek namına kararlar alıp, tevbeler ederiz.

Konu başkalarının iyiliği olunca, İslam bizden bu konuda da kesin ve net bir duruş bekler. Temel çıkış noktamız, bize düşmanlık edenlerin bile iyiliğini istemektir. Yani iman etmelerini, düzgün bir hayat yaşamalarını, dünyada ve ahirette iyilerden olmalarını istemek. Bunun sıralaması çok önemli değildir ama nihayetinde asıl hayatın ahiret olduğuna inanan bizler için iyiliğin de asıl hedefinin ahiret olması gayet normal bir durumdur.

Muhataplarımızın ahirette kurtulanlardan, iyilerden olmalarını istememiz bizim için hem dini bir vecibe, hem de bir vazifedir. Her Müslümanın dost ya da düşman olsun, karşısındaki için dünyada ve ahirette iyilik istemek gibi bir ilk adımı, ilk duruşu olmalıdır.

Sonra gidişata göre, iyi olmak ve iyilik etmek bir yana düşmanlık eden ve kötü olmayı seçmiş olanlarla yerine, zamanına ve şekline göre mücadele ederiz.

Bildiğimiz bir sabite olarak; hidayet Allah(cc)’tandır. Cennet, O’nundur, cehennem de. Kullarından dilediğine hidayet eder, dilediğine etmez. Cennetlik kulların sayısının artması bizim için bir yer sorunu olmaz! Cennette hidayete erecek her kula yetecek kadar yer olacaktır. Yani kendilerinden pek hazzetmesek de birilerinin iman ve salih amelle cenneti kazanmalarının bize asla bir zararı olmayacaktır.

Cennete girenlerin sayısının artmasıyla yerimiz daralmayacaktır. Allah(cc)’in lütfu ve kudreti sonsuzdur. Zihinlerimizde çizilen arsa parselleri gibi sınırlarla bakmak yersiz olur. O’nun mülküne kimse gecekondu dikemez. Yalnız ve sadece O’nun yarattığı saraylar vardır cennette ve ne kimseye bir eksiklik ne de bir haksızlık yapılmaz. Herkes hak ettiğinden daha fazlasını O’nun rahmetiyle elde eder.

İman etmelerini istediğimiz kadar insanların; iyilikler diye isimlendirdiğimiz, salih ameller olarak dini literatürde kullandığımız, hayırlı ve iyi işlerle meşgul olmalarını, hayır söylemelerini ister ve onların kötülüklerden ve günahlardan uzak durmalarını temenni ederiz. Hatta bunu dert edinir, dava edinir, iyiliklerine destek olmak veya yanlışlarını düzeltmek için gayret ederiz.

Günah ve küfür işlenmesine razı olmayız, olamayız. Razı olmanın veya hoş görmenin o işi yapmakla eşdeğer olduğunu düşünürüz. Muhataplarımızın anlayacağı ve onlar fayda sağlayacağının umduğumuz bir tonda ve şekilde, onlara iyiliği emreder, kötülüklerden de men ederiz.

Şahit olduğumuz iyiliklere sevinir, kötülüklere üzülürüz. Cürüm işleyenlerin şahıslarına özel bir kinimiz ya da düşmanlığımız olmaz. Aksine bir gün vazgeçer de kardeşimiz olur diye dengeli davranmaya çalışırız. Yanlışını düzelten ve yolunu doğrultanları geçmişleriyle yargılamaz, sui zanla bakmaz, hayır dua ile destek veririz.

Biz iyi olmayı başkalarının da iyiliğini istemekten geçen bir yol olarak görürüz.

Azılı bir İslam düşmanının tevbe edip, gözyaşlarıyla aramızda katılmasından daha büyük bir mutluluk düşünmeyiz. Bu ihtimal gerçekleşecek diye onunla mücadele etmekten vazgeçemeyiz ama bu ihtimali de hep aklımızda tutarız.

Akıbet Allah(cc)’tandır ve akıbet muttakilerin olacaktır…

Filistin hamasetini bıraksak mı?

Filistin meselesi, herhalde halihazırda kendini Müslümanlardan sayan herkesin bir kenarından tuttuğu ve hakkında bir şeyler bildiği, bir şeyler söylediği ve bir şeyler yaptığı tek meseledir. Bunların üstüne bir de insani duygular ya da politik gerekçelerle işgale karşı olan toplum ya da devletleri de eklediğimizde, baya bir yekunumuz var demektir.

Ancak, kalabalık ve çok ses çıkaran bu büyük kitlenin gerçek hayatta karşılığı, ancak su üstünde yüzen bir saman balyası kadardır, maalesef.

Filistin’deki işgalin üzerinden geçen şu kadar zaman ve yaşanan onca olaydan sonra geriye kalan, bir hayıflanmadan, derin bir iç geçirmeden ve sonra uzaklara bakıp of çekmekten ibarettir.

Ne Arapların milliyetçi duyguları ne de Müslümanların İslami hassasiyetleri, işgalcilere geri adım attırmayı bırakın, yeni hamleler yapmaktan korkutacak kadar bile etkin olamamıştır.

Elde ettiğimiz en büyük kazanım; Filistinli çiftçilerin, yakılmayan ürünlerinin pazara çıkarılmasını sağlamakla veya dışarıdan gönderilen yardımların Filistin halkına ulaştırılması için izin almakla sınırlandırılmış durumda.

Tabi Filistinli yöneticilerin neler yaptığından pek haberimiz olmasa da; vefat ettiğinde karısına 2 milyar dolar gibi bir servet bırakın birinin peşinden yıllarca sürüklenen Filistin halkının, kim bilir kimler tarafından daha ne kadar kullanıldığını ancak Allah(cc) biliyor.

Dışarıdan kullanılmaya oldukça müsait bir konu olduğu ve hariçten gazel okumanın genelde bir sorun oluşturmadığı düşünülünce; bedel ödenmeksizin bağırıp çağırarak yapılan hamasi reklamlar, parlak nutuklar ve gerçekleşmesi için değil duyulması için atılan sloganlarla, Filistinlilerden daha çok Filistinli gibi hareket eden bir kitlemiz olduğu gerçeği oldukça düşündürücü geliyor bana.

Bir yanda 40 yıldır işgalcilerle bir tek kere karşılaşamayan ancak Suriye’de sivil katliamlarına imza atan bir Kudüs ordusu masalı, diğer yanda 2 ileri 1 geri mehter marşı ritmiyle yürütülen Filistin politikaları, bir başka açıdan kültürel ve sanatsal faaliyetlere gayet uygun bir konu başlığı olarak Filistin hikayeleri, fotoğraflanmak için çok güzel bir manzarası olan Mescidi Aksa, fakru zaruret içinde yaşadıkları için her kareleri en az on saniye “vicdan” yaptıran Filistin’in çocukları, ölümleri normalleşen ve nasıl hayatta kaldıkları daha çok merak uyandıran insanların efsaneleri ile Filistin çok verimli bir saha gerçekten!

Böylesi bir hazine dururken, neden insanlarımız Doğu Türkistan’la kafa yorsunlar? Neden Keşmir’i kafaya taksınlar? Neden Suriye’yle ilgilensinler? Arakan gibi uzak bir diyarda neler olduğunun ne önemi olabilir, Filistin’in yanında?

Evet biliyorum; ana cephemiz Filistin! Kudüs’e sahip olan dünyayı yönetir, ya da dünyayı yöneten Kudüs’e sahip olur. Evet biliyorum, kanımız aksa da zafer İslam’ın ve biliyorum Filistin davası namıyla özel bir davamız var bizim…

İşgalin genişletilmesinden endişe mi duyuyorsunuz? Her sabah kontrol noktasında bekleyen ve kurşunlanmadan işgal altındaki topraklara girip bir işte çalışma umuduyla ve tabi akşam evine ekmekle dönebilme niyetiyle yaşayan Filistinlilere sormak lazım belki de.

İşgal altında yaşamakla ilgili hiçbir fikri olmayanların, hariçten gazel okumasının kime ne faydası olduğunu tartışmaya bile gerek yok. Nasılsa kimse üzerine vazife olmayan işlere kafa yormaktan vazgeçmeyecek.

Sahi, yarın işgal genişlediğinde kim ne yapabilir?

Cümle Arap alemi birleşip, tıpkı 1967’deki 6 gün savaşlarında olduğu gibi sonu hezimetle sonuçlanacak bir savaşa daha cesaret edebilirler mi?

Kocaman bir hayır!

Belki çoğu kınamaya bile cesaret edemez, bırakın fiili müdahaleyi.

Türkiye ne yapabilir?

Diplomatik ilişkileri indirebileceği bir seviye daha varsa, oraya indirir ve sert bir kınama yayınlar. Daha fazlasını beklemek hayalcilikten başka bir şey değildir.

Bırakın işgalin genişletilmesini; yarın sabah uyandığımızda Mescidi Aksa’nın yer ile yeksan edildiğini duysak, ekranlarımızda yıkıntıları seyretmekten ve kendini kurşunların üstüne atan birkaç babayiğitten başka kimsenin meydanlara bile çıkamadığına şahit olmaktan başka ne yapabiliriz?

Heyecanlı söylemler ve hamasi sloganlar bir işe yaramıyor. Bunu uzun zamandır deneyerek öğrenmiş olmamız gerekiyordu.

Dünyanın kanunu, bizimle onlar arasında bir ayrım yapmıyor. Onlar nasıl aldıysa ancak o yolla geri alabileceğimizi bilmemiz ve hiç unutmamız gerekiyor.

Baksanıza; İslam dünyasının herhangi bir yerinde, fethedildiğinde Kudüs’e gönderilmek üzere bir minber inşa eden marangoz haberi duydunuz mu? Ben duymadım.

Maalesef sizi sevemeyecekler

Bazı şeyleri değiştiremezsiniz, güneşin doğuşuna da batışına engel olamayacağınız gibi; gecenin karanlığına gündüzün aydınlığına, hayatın ve ölümün gelişine, gelenlerin gidişine, bir kısmımızın iyi bir kısmımızın kötü oluşuna, bazılarımızın mümin bazılarımızın kafirliği seçişine, zalimlerin varlığına ve acıların, yıkımların, felaketlerin ardı ardına gelişine engel olamazsınız.

Dünyanın kanunu böyledir; kimse şeytanı yok edemez, öldüremez! Allah(cc) öyle murat etmiştir, hüküm öyle verilmiştir, kanun öyle konulmuştur bu dünyaya, değiştiremezsiniz.

Şeytanlaşan insanların varlıkları da, iman edenlere düşmanlıkları da kıyamete kadar devam edecektir.

“Sen onların milletine tabi olmadıkça senden razı olmayacaklar.” (Bakara 120)

Onlar gibi düşünüp, onlar gibi yaşamadıkça sizi sevmeyecekler, sevemeyecekler.

Bu kesin gerçeğe rağmen; “gayri Müslimlere” yaranmaya çalışan, onlarla ünsiyet kurmaya heveslenen, onların İslam’a ve Müslümanlara düşmanlıktan vazgeçeceklerine inanan Müslüman ahmaktır, maalesef…

Gayri Müslim tamlaması ile sadece Yahudi ve Hristiyanları kastetmediğimi ilave etmem gerekiyor. Ayrıca genel bir durumdan ve devlet bazında, politik duruşlardan bahsettiğimi, kişilerin ya da bazı azınlık topluluklarının düşmanlık etmeyebileceklerini unutmuyorum. Kendi halinde, kendi doğrularına göre yaşayan, ne bize ne de başka insan topluluklarına kini ve düşmanlığı olmayanlar konumun dışındadır.

Fakat yaşadığımız bir hakikat var!

Hem bu ülkede hem de dünyanın her yerinde, açık bir düşmanlık, yaygın bir nefret büyütülüyor. Yeni bir şey olmadığını not ederek, bunun bize has, kişiye özel bir yanı olmadığını, dünyanın normal seyri olduğunu anlatmaya çalışıyorum.

Bu normal gidişi kırmak, hayal dünyasında masal anlatmak gibi geliyor bana. Bu sebeple; özgürlük, eşitlik, insan hakları, refahın paylaşılması, savaşların sona ermesi, bütün dünyanın kardeş olması gibi sadece kulağa hoş gelen masallara inanmıyorum.

Tarih boyunca hep böyle oldu; Müslümanlar en güçlü zamanlarında bile onlara adaletten başka bir şey vermediler, ama yüzyıllar boyu kanatlarımızın altında, özgürlük, koruma ve refah içinde yaşayanlar ilk tökezlediğimiz anda, sırtını döndü ya da hançerini boğazımıza dayadı.

Öyle masal gibi dinlediğimiz tarihi gerçeklere de gerek yok, ne Avrupa’nın ortası kaldı, ne Asya’nın, ne de Afrika’nın; tavuk keser gibi, ne tavuğu böcek ezer gibi milyonlarca Müslümanı kestiler, ezdiler. Yarın, nerde ne yapacaklar belli değil. İbret almak için daha ne olmasını bekliyoruz?

Bak en sıradan adımlara nasıl tepki veriyorlar:

Libya’da iki adım attınız, hesaplarını bozdunuz diye; Suriye’nin içinde 5 milyon, kendi ülkenizde de neredeyse bir o kadar, mazluma kucak açtınız diye, sizi terörist ilan etti adamlar. Batı başkentlerinde, batı medyasında dünyanın öcüsü gibi lanse ediliyorsunuz. Amerika’sı, Rusya’sı, Fransa’sı hatta tüm Avrupa’sı, ayrı ayrı höykürüyor. Neden rahat rahat adam kesmelerine takoz koydunuz diye kızıyorlar.

İkiyüzlü politikalarının her iki yüzünü de gördünüz. Ardınızdan tuzaklar kurduklarını, önünüze hendekler kazdıklarını gördünüz. Daha hala, nasıl onlardan dostluk bekleyebilirsiniz? Nasıl sizi sevmelerini, sizden razı olmalarını bekleyebilirsiniz?

Onların içinizdeki elleri hatta üçüncü kolları olanların da tıpkı sahipleri gibi, sizi sevemeyeceklerini, sizden ve dininizi hatırlatan her şeyden nefret edeceklerini lütfen kabullenen artık. Hayal görmeyi bırakın. Gerçeklerle yüz yüze nasıl yaşayacağımızın kurgusunu hazırlayın.

Size vermek zorunda kaldıkları her alan, her serbestlik, her sıradan hak onların sinesinde ağır bir yük ve yeni bir kin olarak kalıyor, anlayıverin lütfen artık. Şununla yetinmek, bununla avunmak diye bir şey yok; dünyada devran öyle dönmüyor.

Dünyanın en ağır sapkınlarının, en azılı İslam düşmanlarının, en tehlikeli tuzaklarının bizim coğrafyalarımızda olacağını unutmayın. Baksanıza şeytanın büyüğünü Mekke’de taşlıyoruz biz! Zira, dışımızdakileri bir şekilde çözeriz de, bizi içimizden yakalıyorlar, bunu unutmayın lütfen.

Anlayın artık; modern dünyanın yüksek değerlerinin ütopya olduğunu, demokrasinin masal, insan haklarının “biraz daha fazla insan” olan batılılar içini olduğunu, ittifakların ve birliklerin kağıtlarda kaldığını ve ortak yaşam hedeflerinin yalan olduğunu lütfen anlayın artık.

İnsanlığa sunabileceğiniz devasa bir medeniyetin üstünde oturup, oradan buradan bir şeyler koparmaya çalışmanın anlaşılır bir tarafı yok. Lütfen ayağa buyurun ve üstünde oturduklarınızı başınızın üstüne almayı deneyin. Bakalım neler olacak, cümle alem görsün.

Fitne ölümden beterdir

Dünyadır; gelinir ve gidilir, doğulur ve ölünür. Ardından bir iz bırakılır. Yaşarken de öldükten sonra da, insanlar bıraktıkları izlerle bilinir. İyiler iyi iz, kötüler kötü izler bırakır. İyiliğin yolu tektir ve sabittir, bundandır iyiler tek iz bırakır demem; kötüler için metot ve yol çoktur, onlar izler bırakırlar bu yüzden.

Bir de izinden yürünecek kadar kalıcı izler bırakanlar olur. Yine iyiliğin izi tektir; Adem(a) ile başlar ve evlatları, peygamber olan ve olmayan iyiler eliyle kıyamete kadar taşınır. Derindir bu yüzden iyiliğin izi, karıştırılması, kaybolması mümkün değildir. Silinmesi düşünülemeyecek kadar sağlam bir izdir, iyiliğin bıraktığı.

İyiliğin temeli, tevhit ve adalettir, gerisi bunların süsü…

Kötülerin izleri karmaşık ve siliktir; tıpkı kötülük gibi yaygın ama zayıftır izleri de. Her yere ulaşabilir, bir dönem baskın ve üstün görünebilir ancak bunlar hep geçici sihirler gibidir; bir Musa’nın çıkıp asasını atmasına kadardır varlıkları.

Her biri bir başka açıdan, bir başka metotla yayılsa, duyulsa da; aslında kötülük de tektir temelde. İnsanı bir şeylere kul etmektir temeli. Onun üstünde envaiçeşit zehirli meyvesi vardır; görünüşte parlak ve renkli, cazibeli ve ışıltılıdır hepsi.

Ve kötülüğün zirvesinde zulüm, ardından fitne vardır. Fitne zulmün kapısını aralar, zulüm fitne ateşini harlar. Birbirini besleyen canavarlar gibi yer, yutar, yok ederler iyilik namına yol yürüyenleri, adalet adına adım atanları, tevhit üzere iman edenleri.

Fitne çıkaranlardan olmaktan, ateşten kaçar gibi kaçınmak şart; fitne ateşine odun taşımaktan, esaretten kurtulur gibi kaçınmak gerek.

Fitne ateşine odun taşımamanın en basit yolu:

Sahadaysan tribünden konuşan seyircilere kulak vermeyeceksin; kenardaysan lafla sahaya müdahale etmeyeceksin. Aksi halde her kafadan bin bir sesin çıkması, takımının kafasını daha da karıştırıp yenilmesine yol açacaktır.

Islah edemiyorsan, hiç değilse daha da ifsat olmasına sebep olmayacaksın!

Bizim temel vasfımız; bozgunculuk değil ıslah ediciliktir. Biz yapanlarız, tarih boyu hep bir yerleri ve bir şeyleri inşa ettik. Yıkıcılık bizden uzak olsun. Hele de Müslümanlar arasındaki bağları bozmak, toplumlarını dağıtmak, fitnelere kapılmak ve fitnenin yakıcı ateşini başkalarına taşımak bizden çok ama çok uzak olsun.

Biz; yeşil ormanların, göz ağartan rengarenk çiçeklerin, gönül ferahlatan serin rüzgarların, dağlardan akıp gelen temiz suların, gökyüzüne rahmet taşıyan bulutların, yeryüzünde yürüyen günahsızların, dünyanın süsü gibi güzel yaratılmış canlıların, emin ve mümin insanların medeniyetinin yolcuları, iyiliğin iktidarının mirasçıları, adaletin savaşçıları, tevhidin temsilcileriyiz.

Dünyada da ahirette de ateşten uzak olmaktır bütün derdimiz. Ahiret ateşinden kurtulmanın, dünyada her türlü fitneden uzak durmakla olduğunu biliriz. Bu dünyayı, zalimlerden ya da zalimlere destek olanlardan biri olarak terk etmekten daha büyük bir endişemiz yoktur, gidişimize dair.

Ölüm, hayatın sonudur; fitne ise felaketin başlangıcı. Fitneye düşen ölmekten beter bir ölümle ölmüştür ama farkında değildir. Derin bir nefes alıp kendimizi bir yoklama zamanıdır; yaşıyor muyuz, yoksa ölmüşüz de haberimiz mi yok?

Durmak yok olmaktır

İnsanın bildiği her şey bir göç serüvenine sahiptir. Uzay dediğimiz sonsuz derinliğin ve sınırsız karanlığın içinde, büyük ve muhteşem bir göç yaşanır. Samanyolumuz uzayda, galaksimiz samanyolunda, güneş sistemimiz galaksimiz içinde, dünyamız güneş sistemi içinde sürekli ve hiç durmayan bir yolculuk yapar.

Durmak veya sabit kalmak gibi bir seçenek ya da şansımız olamaz; durmak yok olmak demektir.

Dünya dursa hayat biter; güneş ya da galaksimiz ya da samanyolumuz duracak olsa da sonuç aynı olurdu. Yaşamın devamı için harekete, yolculuğa, göçe mecburuz.

Bu makro göçün yanında, içinde yaşadığımız dünyada bulunan tüm varlıklar da bir göç serüveninde oradan oraya sürüklenir dururlar.

Çöllerde kumlar, denizlerde sular göç eder. Dağlarda ya da ovalarda tohumlar göç eder. Vahşi hayatın halen devam ettiği savanalarda sürüler göç eder.

Durmak veya sabit kalmak gibi bir seçenek ya da şansları yoktur; durmak ölmek demektir.

İnsanlığın dünya üzerindeki macerası da göç ile başlar ve göç ile devam eder. Kavimler göçünü daha çocuk yaşlarda öğrendiğimiz halde, -nasıl bir egoist varlık isek- bunun devamını reddetmek için bahaneler bulmaya çalışırız.

Kökenlerini araştıran herkes, aslında olduğu yere ait olmadığını ya da bir başka deyişle; olduğun yere ait olmak diye bir şey olmadığını, bunun sadece duygusal bir durum olduğunu ve tarihsel gerçeklerle bağdaşmadığını görecektir.

Arkeologlar, her geçen yıl yeni bir yok olmuş toplumun izlerini bulmaya devam ederlerken, halen yaşayan toplumların da bir gün böyle kazılarda bulunacak izlerden ibaret olacağını söylemek hiçte zor değildir.

Dünya kabuğunun her katmanında bir başka medeniyet yatıyor. Eğer yok olmazsa, bundan bilmem kaç bin yıl sonra, şu an yaşanılan medeniyette bir kazı konusu olmaktan kurtulamaz. Yok olmazsa diyorum, çünkü eskilerden kalanlar sağlam taşlardan ya da taşlaşmış hatıralardan ibaret, bugünün tekniğiyle hele de bizim ülkemizde yapılan nelerin un ufak olup yok olmadan binlerce yıl varlığını devam ettirebileceğini söylemek pek kolay değil.

Dünyaya gelen göç ediyor, kalanı tarih yazmadı. Bunun insan, hayvan ya da bitki olması sonucu değiştirmediği gibi; canlı ya da cansız olması da değiştirmiyor. Sürekli bir değişim ve dönüşüm ile devam eden bir göç var.

Bu göç hikayesinin en değerli kahramanı insandır elbette, dünyada ki her olayın ve gelişmenin, iyi ya da kötü kahramanı mutlaka insandır. Bunda şaşılacak bir şey yok; dünya insan için yaratılmış ve insan için varlığı devam ettirilen bildiğimiz tek gezegendir.

İnsan hayatının devam etmesindeki muhteşem denge ve insanın dünya hayatının muhteşem dengesini bozmak için sarf ettiği büyük gayretlere rağmen; dünyanın yaratılış düzeni henüz bozulmadı, hayat devam ediyor. Öyleyse göçte devam etmek zorundadır.

Durmak yok olmaktır.

İnsan da ancak yok olmakla karşı karşıya kaldığında göç eder zaten, durduğunda yok olacağını bilen tek varlıktır çünkü! Akıl ve idrak, sorumluluk ve farkındalık gibi özel yetenekler sadece insanda bir araya gelirler ve onu kainatın en değerli varlığı haline getirirler.

İşte bu varlığın kendini koruma hissi bilinç altında yaratılıştan yerleştirilmiş bir koddur ve kimse bunu silemez. Kendini insanlardan birileri ya da biri için feda eden yani kendi yokluğunu göze alan insanlar, kendinden daha değerli gördüğü bir başka insan ya da insan topluluğu için yokluğu göze almıştır.

Aslolan insandır ve bu asıl varlığı korumak için -garip bir yaratılış dengesi olarak- tüm dünyayı korumak gerekir. Hayat; birbirine özel kodlar ve bağlarla kenetlenmiş bir gen zincirinin büyük ve vücut bulmuş halinden ibarettir. Zincir kırılırsa hayat kırılır, yok olur.

Günümüz dünyasının en büyük sorunlarından biri görülen göç hadisesinin, aslında en doğal olaylardan biri olduğunu görüp kabullendiğimizde, çok daha soğukkanlı ve düzgün bir çözüm noktasına varmamız işten bile değildir.

Atalarımız bugün yaşadığımız topraklarda doğmadılar ve bizden sonraki nesillerin hangi topraklarda öleceğine biz karar veremeyiz. Dünyanın göç serüveni içinde kimin, nerede ve hangi rolle yer alacağını bilmek bizi çok fazla aşan bir gelecek bilgisidir. Bu meçhul durum, dünün/tarihin gerçeğine dayanan ve bugünü/geleceği anlamlandırmak için ihtiyacımız olan önemli bir veridir.