Denizi olanlar mavi gözlüdür belki
Ben kavruk bir çöl gibi yangınım
Bir doğulu kadar esmer ve tedirgin
Büyük hüzünler her ne kadar unutulmaz sanılsa da, insanoğlu farkında olmadan iç dünyasında, kendince, belki de bir savunma mekanizması geliştirerek beyninin en ücra köşelerine hapsetmeyi ve bile bile unutmayı tercih eder. Bile bile unutmak tabiri, her ne kadar mantığa ters gibi görünse de halihazırda çokça yaptığımız bir halet-i ruhiyeden ibaret aslında.
Eğeracıların sebebi gözönünden silinemeyecek kadar aleni bir facia ise, bunun da çaresi bulunur. Unutulamayanlar övünce dönüştürülerek acılar hafifletilir en azından. Bunun en bariz örneğini sayıları yüzbinlerle ifade edilen can kayıplarına rağmen büyük savaşların genelde milletlerin tarihlerinin övünç kaynaklarından sayılması gösterilebilir.
Daha net örneklendirecek olursak; sadece Osmanlıların toprak kayıplarının yoğunlaştığı 18. yüzyıldan 20. yüzyıla kadar uzanan bir kaç yüz yıllık zaman diliminde, milyonlarca kayıp veren bir millet; kaybettiklerinin 20’de biri kadar bir toprak parçasına düğün-bayram ederek oturabiliyor. Konumuzla direk alakası olmadığı için ayrıntıya giremeden geçmek durumundayım.
İnsan, unutmaya mahkumdur, öyle olmasa zaten adı insan olamayacaktır.
Herşey unutulabilir, unutulamayanlar da unutulur! Ölümü unutan insanın hayatında unutulmaz başka hangi gerçek olabilir ki?
Hayatı gariplerin saflarında yaşamak üzere dünyaya gelmiş olmanın getirdiği dayanılmaz direniş ve özgürlük arzusu ile ruhu ve bedeni dopdolu birinin mutlaka unutamayacağı acıları olacaktır. Mazoşistlikten felan da değil hem; bizzat ve kendinden olma, üretilmeyen, serası olmayan, yenilmez ve yıkılmaz, yontulmaz ve yıpranmaz, hele hiç bir zaman eskimez hüzünler…
Ve hüznü olanın kavgası da olacaktır, bazan kendi ile, bazan belasıyla ve bazan da verasıyla.
İnsan, hüzün ve kavga kelimeleri birbirinden zor ayrılacaktır.
Buraya kadar yazılanları bir girizgahkabuledin, ya da aslında asıl sözü söylemenin çok zorlaştığı bir anda hemen hemen hepimizin başvurduğu bir yol olan; ‘bin dereden su getirme’ olarak da görebilirsiniz.
Eğerkonu bir facia olsa, yukarda bahsettiğimiz gibi bir bahane ile kendimizi avuturduk. Mükemmel bir insanın ardından ağıt yakıyor olsa idik, bir kenarda hep onun gibilerin tükenmeyeceğini ve bir benzerinin daha insanlığa hediye edileceğini, umut olarak saklardık. Yakınen tanıdığımız ama aslında çok uzaklarda bir yerlerde olan birinden bahsetseydik, zamanın ve yolların bizi birgün elbet yeniden kavuşturacağını hayal eder, gülümserdik.
Fakat, herşey ve herkes bir yana; adını andığımızda hüzünlü tebessümlere vesile olan, dünyanın gördüğü göreceği en müstesna insandan bahsetmek istiyorum…
Aslında O’nun (sav) dünyaya veda ettiği zamandan ve o günlerin ızdırabından dem vuracaktım. O’nun (sav) hastalığından, acılarından, ailesi ve ashabı ile vedalaşmasından, tercihlerin en güzeli ile ‘Büyük Dost’u istemesinden, Azrail’in hiç kimseden istemediği ve istemeyeceği izinden, Cebrail’in tamamlanan görevinden, hatırlamak istenilmeyen tarihlerin en başında gelen 8 hazirandan bahsetmek istiyorum.
Rebi’ul Evvel ayının onikisinde bir sabaha karşı dünyaya teşrif eden ve yine aynı ayın aynı gününün bir akşam vakti dünyayı terkeden, insanlığın gönül aydınlığından, gözümüzün nurundan, şefkatin, dirayetin, yiğitliğin, mertliğin, hepsinden de ötesi ve önemlisi peygamberliğin baştacından bahsetmek ve dünyayı terk ettiği 8 haziranı hatırlatmak istiyorum.
Hakkında söylenecek güzel sözlerin bitmeyeceği gibi, ardından ayrılığına dökülen gözyaşları da hiç dinmeyecek. Doğumuna her yıl yeniden ve daha çok sevindiğimiz gibi, dünyayı terkedişine O’nun (sav) adına değil ama bütün bir insanlık adına üzüleceğiz. Bu sevinç ve hüznün bizim O’nun (sav) ümmetinden olma bahtiyarlığımızın alameti bileceğiz.
Sözün kısası 8 haziran tarihini kalbimizin bir köşesine not edelim. O’nun (sav) muhabbetine bir vesile bilip, o gece O’nun (sav) ardından muhabbetle iki damlacık da olsa gözyaşı dökelim.
Ardından O’nun (sav) karanlığa açtığı kavgaya katılıp, güneş adına karanlıkların üzerine yürüyelim. İnsanlık bahçesinin bu hazan mevsiminde ‘Yağmur’a ne kadar ihtiyacımız olduğunu terennüm edelim:
Yağmur, seni bekleyen bir taş da ben olsaydım
Çölde seni özleyen bir kuş da ben olsaydım
Dokunduğun küçük bir nakış da ben olsaydım
Sana sırılsıklam bir bakış da ben olsaydım
Uğrunda koparılan bir baş da ben olsaydım
Bahira'dan süzülen bir yaş da ben olsaydım
Okşadığın bir parça kumaş da ben olsaydım
Senin için görülen bir düş de ben olsaydım
Yeryüzünde seni bir görmüş de ben olsaydım
Senin visalinle bir gülmüş de ben olsaydım
Sana hicret eden bir Kureyş de ben olsaydım
Damar damar seninle, hep seninle dolsaydım
Batılı yıkmak için kuşandığın kılıcın
Kabzasında bir dirhem gümüş de ben olsaydım (N. Genç)
Ufuk Gazetesi - Haziran 2009
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=_2kO6BeXnD8?rel=0&w=420&h=315]
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder